Θόλος : ανήκειν – συνανήκειν
Χώρος : θεμελιώδης έννοια, παράλληλη με την έννοια του χρόνου, το πλαίσιο μέσα στο οποίο υπάρχουν όλα τα υλικά σώματα και μέσα στο οποίο καθορίζεται η θέση τους. Ο τόπος που ζει κάτι, υπάρχει ή διεξάγεται.
Ο χώρος επηρεάζει τη συμπεριφορά των ατόμων είτε ενθαρρύνοντας είτε αποθαρρύνοντας δραστηριότητες μέσω της αρχιτεκτονικής και της διαρρύθμισης του. Αυτό ισχύει και για τους ανοιχτούς και κλειστούς χώρους. Εμείς επικεντρώσαμε το ενδιαφέρον μας στο παραλιακό συγκρότημα κτηρίων του πανεπιστημίου μας διότι είναι το πιο κοντινό και κοινό σημείο δράσης μας. Το συγκρότημα απαρτίζεται από το νέο κτήριο, το κτήριο Δελμούζου και το ανακαινισμένο κτήριο Παπαστράτου. Το τελευταίο είναι αφιερωμένο στις διοικητικές υπηρεσίες και τις πρυτανικές αρχές και τα άλλα δύο στην σχολή επιστημών ανθρώπου, στο κέντρο δικτύων και στην υπηρεσία εκδόσεων. Όλα αυτά συνδέονται μέσω της θόλου (ναι είναι θηλυκού γένους!) . Αυτού του τύπου η αρχιτεκτονική μας προϊδεάζει ότι εισερχόμαστε σε ένα χώρο συνάντησης και σύμπραξης που υπόσχεται συνεργασία και ομαδικότητα.
ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ!
Στην πραγματικότητα παρατηρούμε το αντίθετο. Αποτελεί ακόμα ένα χώρο απομόνωσης και αποξένωσης. Στο εσωτερικό του βρίσκονται κυρίως διάσπαρτα τραπέζια παρατάξεων, οι οποίες έχουν μαρκάρει την περιοχή τους με ταπετσαρίες από αφίσες σε τοίχους και στα έδρανα που χρησιμοποιούν. Το γεγονός αυτό δημιουργεί την εντύπωση στο/στην φοιτητή/τρια ότι δεν του/της ανήκει ο χώρος και αισθάνεται ότι στιγματίζεται με κάποια κομματική ταυτότητα αν τον χρησιμοποιήσει. Ως αποτέλεσμα πέρα από το πρακτικό πρόβλημα του να καθίσει κάπου απλά διέρχεται μόνο για κάποιο μάθημα και δεν οικειοποιείται το χώρο. Σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και η αίσθηση ότι δεν έχει δικαίωμα να δημιουργήσει και να εκφραστεί σε κάποιο σημείο του αν και σε αυτόν περνά καθημερινά πολλές ώρες. Αυτή η κατάσταση συνάδει με την αντιμετώπιση του πανεπιστημίου ως ένα στείρο εξεταστικό κέντρο.
Παράλληλα ο χώρος του κυλικείου ενώ θα έπρεπε να αποτελεί ένα σημείο ξεκούρασης ή εργασίας έχει μετατραπεί σε in καφετέρια που μας θυμίζει αυτές της παραλίας του Βόλου. Δυνατή μουσική, αισθητική μπαρ, διευθέτηση του χώρου που δεν επιτρέπει την άνεση που απαιτεί το να εργαστείς σε ομάδα και ειδικά με τη χρήση Η/Υ. Δεν μας εκπλήσσει εφόσον ανατίθεται η λειτουργία του σε ιδιώτες μέσω διαγωνισμών από το πανεπιστήμιο.
Άλλη μία καθημερινή εικόνα που συναντάμε στη θόλο είναι αυτή του φύλακα με το αλεξίσφαιρο γιλέκο του. Μας δίνει την εντύπωση “αστυνόμευσης” , ενός αόρατου κινδύνου που παραμονεύει, ότι πρέπει να εξασφαλιστεί η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια για χάρη του “ιδιοκτήτη” . Δεν θυμίζει δημόσιο κτήριο στο οποίο όλοι/ες κινούμαστε ελεύθερα και ισότιμα. Δεν πρόκειται για την απαραίτητη ύπαρξη ενός θυρωρού αλλά για ένα σεκιούριτι σαν αυτούς που φυλάσσουν ιδιωτικές επιχειρήσεις και περιουσίες. Ας μην ξεχνάμε πως και η φύλαξη του χώρου διεξάγεται από εταιρεία σεκιούριτι εργολαβικά.
Η παραπάνω εικόνα μας δημιουργεί την ανάγκη να οικειοποιηθούμε το χώρο ελεύθερα και δημιουργικά όπως θα έπρεπε να ισχύει για όλους και όλες μας. Το πανεπιστήμιο δεν επιθυμούμε να είναι παράρτημα μαγαζιών , κομμάτων και βορά σε εταιρείες. Θέλουμε να αποφασίζουμε από κοινού για τη διαχείρισή του και όχι να είμαστε κομπάρσοι μέσα σε αυτό. Θέλουμε να είναι ένας χώρος ανοιχτός στη κοινωνία, τόπος πολιτικής ζύμωσης, ψυχαγωγίας, δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης. Δεν πρέπει να είναι ένας φορέας κατάρτισης που προάγει την εξειδίκευση αλλά ένα σημείο αναφοράς για την παιδεία, τον πολιτισμό και την ανεξάρτητη δράση. Θέλουμε κάθε φοιτήτρια και φοιτητής να εκδηλώνει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του μέσα σε αυτό. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η κατάληψη της πρυτανείας τον Νοέμβρη του 2012. Άτομα με διαφορετικές προσωπικότητες συναντήθηκαν και προχώρησαν στη διαχείριση του χώρουμε ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο. Οργάνωσαν καθημερινές συλλογικές διαδικασίες και συνδιαμόρφωσαν λόγο και πράξη για να διεκδικήσουν όσα ήθελαν.
Άλλο ένα παράδειγμα συνιστά η κινηματογραφική ομάδα. Εδώ και 5 χρόνια στήνει προβολές στο χώρο του πανεπιστημίου χωρίς αντίτιμο χρησιμοποιώντας ένα αμφιθέατρο όχι πλέον για διαλέξεις και μαθήματα αλλά για τη ψυχαγωγία μας. Με αυτόν τον τρόπο μας φέρνει κοντά για ένα διαφορετικό σκοπό. Συζητάμε, γνωριζόμαστε και ανακαλύπτουμε άλλες όψεις του νομίσματος ΘΟΛΟΣ.
Εμείς επίσης στην αυτόνομη βαριόμαστε εύκολα…
Θέλουμε να αλλάξουμε την «κακόγουστη» αφισοπνιγμένη εικόνα του Θόλου. Την εικόνα που μας δίνει την αίσθηση ότι εισερχόμαστε σε ένα ξένο χώρο…
Θέλουμε να οικειοποιηθούμε το πανεπιστήμιο και να μοιραστούμε με κάθε μια και κάθε ένα αυτή την εμπειρία.
Θέλουμε να αισθανόμαστε ότι η σχολή μας είναι ένας χώρος ανοιχτός και πολύμορφος.
Θέλουμε να γίνει ένας χώρος που δεν θα φιλοξενεί τη «στεγνή» μετάγγιση γνώσεων, αλλά θα λειτουργεί ως ορμητήριο δράσης και λόγου που θα στέκεται απέναντι στην νωθρότητα, τη σιωπή, την ανάθεση, τον ωχαδερφισμό, την στείρα τυπικότητα.
Θέλουμε να βρούμε την ουσία.
Κλείνουμε το μάτι σε κάθε προσπάθεια ελεύθερης έκφρασης μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο , χωρίς διαμεσολαβητές, νταβατζήδες και εμπορικά παζάρια.
Είμαστε «ορφανά» από υψηλά ιστάμενες επιταγές και το χαιρόμαστε.
Είμαστε ο ένας για την άλλη, η μία για τον άλλον.
Μας αρέσει να δημιουργούμε ρήξεις στα καθιερωμένα και να γινόμαστε ενοχλητικές/οι.
Μας αρέσει να μας περνάνε για «άκυρους/ες» γιατί για ένα χώρο μουντό και τσιφλίκι όπως ο σημερινός Θόλος σημαίνει ότι έχουμε πετύχει ως ένα σημείο.
Κοίτα να δεις που υπάρχει και πολιτικό πλαίσιο γύρω από τη (αντικειμενικά εξαιρετική) διακόσμηση ενός επίπλου!
Μια πρώτη προσπάθεια έγινε… Μεταμορφώσαμε ένα τραπέζι όπως μας άρεσε. Το ομορφύναμε για να το χρησιμοποιούμε και εμείς και όποια/ος το έχει ανάγκη!
Στο κάτω-κάτω της γραφής έχουμε και καλλιτεχνικές ανησυχίες και προσβάλλεται η αισθητική μας από τη μίζερη εικόνα των κομματικών παρατάξεων που λιμνάζουν μέσα στις σχολές μας.
Οι παρεμβάσεις στο χώρο είναι μια καλή αφετηρία αλλά προφανώς δεν αρκούν.
Ας γίνει αυτό το τραπεζάκι η αρχή που θα εμπνεύσει και άλλα ανήσυχα και wanna be ενοχλητικά υποκείμενα να αλλάξουν κάθε τι που δεν τους αρέσει. Ξεκινώντας από το χώρο και καταλήγοντας στην οργάνωση φοιτητικών και όχι μόνο ομάδων που δεν θα διαπραγματεύονται για θεσμικά καλούδια αλλά θα προχωρήσουν σε επίθεση δημιουργίας αυτού που έχουν ανάγκη πραγματικά.
Για ένα πανεπιστήμιο ελεύθερο και δημιουργικό.
Για μια αντιστεκόμενη και αυτοοργανωμένη κοινότητα μεταξύ ισότιμων.
Για ένα χώρο όμορφο και ωραίο!
Χώρος : θεμελιώδης έννοια, παράλληλη με την έννοια του χρόνου, το πλαίσιο μέσα στο οποίο υπάρχουν όλα τα υλικά σώματα και μέσα στο οποίο καθορίζεται η θέση τους. Ο τόπος που ζει κάτι, υπάρχει ή διεξάγεται.
Ο χώρος επηρεάζει τη συμπεριφορά των ατόμων είτε ενθαρρύνοντας είτε αποθαρρύνοντας δραστηριότητες μέσω της αρχιτεκτονικής και της διαρρύθμισης του. Αυτό ισχύει και για τους ανοιχτούς και κλειστούς χώρους. Εμείς επικεντρώσαμε το ενδιαφέρον μας στο παραλιακό συγκρότημα κτηρίων του πανεπιστημίου μας διότι είναι το πιο κοντινό και κοινό σημείο δράσης μας. Το συγκρότημα απαρτίζεται από το νέο κτήριο, το κτήριο Δελμούζου και το ανακαινισμένο κτήριο Παπαστράτου. Το τελευταίο είναι αφιερωμένο στις διοικητικές υπηρεσίες και τις πρυτανικές αρχές και τα άλλα δύο στην σχολή επιστημών ανθρώπου, στο κέντρο δικτύων και στην υπηρεσία εκδόσεων. Όλα αυτά συνδέονται μέσω της θόλου (ναι είναι θηλυκού γένους!) . Αυτού του τύπου η αρχιτεκτονική μας προϊδεάζει ότι εισερχόμαστε σε ένα χώρο συνάντησης και σύμπραξης που υπόσχεται συνεργασία και ομαδικότητα.
ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ!
Στην πραγματικότητα παρατηρούμε το αντίθετο. Αποτελεί ακόμα ένα χώρο απομόνωσης και αποξένωσης. Στο εσωτερικό του βρίσκονται κυρίως διάσπαρτα τραπέζια παρατάξεων, οι οποίες έχουν μαρκάρει την περιοχή τους με ταπετσαρίες από αφίσες σε τοίχους και στα έδρανα που χρησιμοποιούν. Το γεγονός αυτό δημιουργεί την εντύπωση στο/στην φοιτητή/τρια ότι δεν του/της ανήκει ο χώρος και αισθάνεται ότι στιγματίζεται με κάποια κομματική ταυτότητα αν τον χρησιμοποιήσει. Ως αποτέλεσμα πέρα από το πρακτικό πρόβλημα του να καθίσει κάπου απλά διέρχεται μόνο για κάποιο μάθημα και δεν οικειοποιείται το χώρο. Σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και η αίσθηση ότι δεν έχει δικαίωμα να δημιουργήσει και να εκφραστεί σε κάποιο σημείο του αν και σε αυτόν περνά καθημερινά πολλές ώρες. Αυτή η κατάσταση συνάδει με την αντιμετώπιση του πανεπιστημίου ως ένα στείρο εξεταστικό κέντρο.
Παράλληλα ο χώρος του κυλικείου ενώ θα έπρεπε να αποτελεί ένα σημείο ξεκούρασης ή εργασίας έχει μετατραπεί σε in καφετέρια που μας θυμίζει αυτές της παραλίας του Βόλου. Δυνατή μουσική, αισθητική μπαρ, διευθέτηση του χώρου που δεν επιτρέπει την άνεση που απαιτεί το να εργαστείς σε ομάδα και ειδικά με τη χρήση Η/Υ. Δεν μας εκπλήσσει εφόσον ανατίθεται η λειτουργία του σε ιδιώτες μέσω διαγωνισμών από το πανεπιστήμιο.
Άλλη μία καθημερινή εικόνα που συναντάμε στη θόλο είναι αυτή του φύλακα με το αλεξίσφαιρο γιλέκο του. Μας δίνει την εντύπωση “αστυνόμευσης” , ενός αόρατου κινδύνου που παραμονεύει, ότι πρέπει να εξασφαλιστεί η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια για χάρη του “ιδιοκτήτη” . Δεν θυμίζει δημόσιο κτήριο στο οποίο όλοι/ες κινούμαστε ελεύθερα και ισότιμα. Δεν πρόκειται για την απαραίτητη ύπαρξη ενός θυρωρού αλλά για ένα σεκιούριτι σαν αυτούς που φυλάσσουν ιδιωτικές επιχειρήσεις και περιουσίες. Ας μην ξεχνάμε πως και η φύλαξη του χώρου διεξάγεται από εταιρεία σεκιούριτι εργολαβικά.
Η παραπάνω εικόνα μας δημιουργεί την ανάγκη να οικειοποιηθούμε το χώρο ελεύθερα και δημιουργικά όπως θα έπρεπε να ισχύει για όλους και όλες μας. Το πανεπιστήμιο δεν επιθυμούμε να είναι παράρτημα μαγαζιών , κομμάτων και βορά σε εταιρείες. Θέλουμε να αποφασίζουμε από κοινού για τη διαχείρισή του και όχι να είμαστε κομπάρσοι μέσα σε αυτό. Θέλουμε να είναι ένας χώρος ανοιχτός στη κοινωνία, τόπος πολιτικής ζύμωσης, ψυχαγωγίας, δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης. Δεν πρέπει να είναι ένας φορέας κατάρτισης που προάγει την εξειδίκευση αλλά ένα σημείο αναφοράς για την παιδεία, τον πολιτισμό και την ανεξάρτητη δράση. Θέλουμε κάθε φοιτήτρια και φοιτητής να εκδηλώνει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του μέσα σε αυτό. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η κατάληψη της πρυτανείας τον Νοέμβρη του 2012. Άτομα με διαφορετικές προσωπικότητες συναντήθηκαν και προχώρησαν στη διαχείριση του χώρουμε ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο. Οργάνωσαν καθημερινές συλλογικές διαδικασίες και συνδιαμόρφωσαν λόγο και πράξη για να διεκδικήσουν όσα ήθελαν.
Άλλο ένα παράδειγμα συνιστά η κινηματογραφική ομάδα. Εδώ και 5 χρόνια στήνει προβολές στο χώρο του πανεπιστημίου χωρίς αντίτιμο χρησιμοποιώντας ένα αμφιθέατρο όχι πλέον για διαλέξεις και μαθήματα αλλά για τη ψυχαγωγία μας. Με αυτόν τον τρόπο μας φέρνει κοντά για ένα διαφορετικό σκοπό. Συζητάμε, γνωριζόμαστε και ανακαλύπτουμε άλλες όψεις του νομίσματος ΘΟΛΟΣ.
Εμείς επίσης στην αυτόνομη βαριόμαστε εύκολα…
Θέλουμε να αλλάξουμε την «κακόγουστη» αφισοπνιγμένη εικόνα του Θόλου. Την εικόνα που μας δίνει την αίσθηση ότι εισερχόμαστε σε ένα ξένο χώρο…
Θέλουμε να οικειοποιηθούμε το πανεπιστήμιο και να μοιραστούμε με κάθε μια και κάθε ένα αυτή την εμπειρία.
Θέλουμε να αισθανόμαστε ότι η σχολή μας είναι ένας χώρος ανοιχτός και πολύμορφος.
Θέλουμε να γίνει ένας χώρος που δεν θα φιλοξενεί τη «στεγνή» μετάγγιση γνώσεων, αλλά θα λειτουργεί ως ορμητήριο δράσης και λόγου που θα στέκεται απέναντι στην νωθρότητα, τη σιωπή, την ανάθεση, τον ωχαδερφισμό, την στείρα τυπικότητα.
Θέλουμε να βρούμε την ουσία.
Κλείνουμε το μάτι σε κάθε προσπάθεια ελεύθερης έκφρασης μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο , χωρίς διαμεσολαβητές, νταβατζήδες και εμπορικά παζάρια.
Είμαστε «ορφανά» από υψηλά ιστάμενες επιταγές και το χαιρόμαστε.
Είμαστε ο ένας για την άλλη, η μία για τον άλλον.
Μας αρέσει να δημιουργούμε ρήξεις στα καθιερωμένα και να γινόμαστε ενοχλητικές/οι.
Μας αρέσει να μας περνάνε για «άκυρους/ες» γιατί για ένα χώρο μουντό και τσιφλίκι όπως ο σημερινός Θόλος σημαίνει ότι έχουμε πετύχει ως ένα σημείο.
Κοίτα να δεις που υπάρχει και πολιτικό πλαίσιο γύρω από τη (αντικειμενικά εξαιρετική) διακόσμηση ενός επίπλου!
Μια πρώτη προσπάθεια έγινε… Μεταμορφώσαμε ένα τραπέζι όπως μας άρεσε. Το ομορφύναμε για να το χρησιμοποιούμε και εμείς και όποια/ος το έχει ανάγκη!
Στο κάτω-κάτω της γραφής έχουμε και καλλιτεχνικές ανησυχίες και προσβάλλεται η αισθητική μας από τη μίζερη εικόνα των κομματικών παρατάξεων που λιμνάζουν μέσα στις σχολές μας.
Οι παρεμβάσεις στο χώρο είναι μια καλή αφετηρία αλλά προφανώς δεν αρκούν.
Ας γίνει αυτό το τραπεζάκι η αρχή που θα εμπνεύσει και άλλα ανήσυχα και wanna be ενοχλητικά υποκείμενα να αλλάξουν κάθε τι που δεν τους αρέσει. Ξεκινώντας από το χώρο και καταλήγοντας στην οργάνωση φοιτητικών και όχι μόνο ομάδων που δεν θα διαπραγματεύονται για θεσμικά καλούδια αλλά θα προχωρήσουν σε επίθεση δημιουργίας αυτού που έχουν ανάγκη πραγματικά.
Για ένα πανεπιστήμιο ελεύθερο και δημιουργικό.
Για μια αντιστεκόμενη και αυτοοργανωμένη κοινότητα μεταξύ ισότιμων.
Για ένα χώρο όμορφο και ωραίο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου